This blog post is in Dutch for a change. It compares the uprisings and the crackdown by the King of Bahrain with the situation in Syria. It was published by Dutch newspaper De Volkskrant.

Gisteren ‘vierden’ de sjiieten van Bahrein de eenjarige revolutie van hun opstand. Op 14 februari vorig jaar verzamelden zich duizenden demonstranten op wat wij in Nederland het parelplein zijn gaan noemen, maar wat niet meer is dan een veredelde rotonde. In de weken die daarop volgden sloegen de veiligheidsdiensten van de Emir de demonstraties hard uiteen.

Volgens het Bahrain Center for Human Rights vielen er in totaal 72 doden, waarvan de meesten werden doodgeschoten door ordetroepen. Gewonde demonstranten werden in het ziekenhuis opgewacht door de geheime dienst om vervolgens gemarteld te worden en doctoren die de gewonden hadden behandeld werden gevangen gezet en vervolgd.

Een maand na het begin van de protesten reden tientallen Saudische tanks de brug over naar de hoofdstad van Bahrein om het parelplein schoon te vegen. De roep om meer rechten voor de arme sjiitische meerderheid was hierdoor definitief met harde hand neergeslagen.

Sindsdien is de Emir druk bezig om zijn reputatie op te poetsten. Hij spendeert miljoenen oliedollars aan Westerse PR bedrijven om een gunstig beeld van hem neer te zetten en spreekt over hervormingen. Deze hervormingen bestaan uit het in het leven roepen van een commissie van nationale dialoog, die de suggestie wekt dat de sjiieten betrokken worden bij de politieke besluitvorming.

Dit is echter louter schone schijn. De absolute macht over besluiten ligt nog steeds bij de Emir in plaats van het parlement en de sjiieten hebben ondanks hun numerieke meerderheid weinig tot geen invloed. De hervormingen van Emir Hamad bin Isa Al Khalifa lijken dan ook verdacht veel op de hervormingen van Bashar al-Assad. Beiden hameren erop dat de enige oplossing bestaat uit dialoog met de oppositie.

Ik hoop dat er bij u nu een belletje begint te rinkelen. De Syrische gruweldaden van het corrupte regime domineren al maanden onze nieuwspagina’s en Putin’s steun aan Assad veroordelen wij scherp. En terecht. Maar waarom lees ik dan zo weinig over Bahrein?

Ten eerste heeft het met de kleinschaligheid te maken. Bahrein telt slechts een half miljoen inwoners en beslaat de helft van de oppervlakte van de provincie Utrecht. Bovendien zijn de opstanden in Bahrein, in tegenstelling tot Syrië, wel succesvol neergeslagen door het heersende regime, met hulp van Saudische leger en goedkeuring van de Verenigde Staten.

Dat er nu weinig tot geen doden meer vallen doet echter niks af aan de discriminatie van de sjiieten. Honderden politieke gevangen zitten nog steeds vast en gisteren werd wederom buitensporig geweld gebruikt tegen de oppositie. De gewonden zullen gisteren ongetwijfeld de ziekenhuizen hebben vermeden uit angst om ook ten prooi te vallen in de handen van de geheime dienst.

De vraag is nu wat wij in Nederland en het Westen hieraan kunnen doen. Het is onmogelijk om elk land dat haar burgers onderdrukt binnen te vallen. Toch is het belangrijk om rekening te houden met de situatie in Bahrein wanneer we het hebben over Syrië. Bahrein is immers Syrië in het klein.

In beide landen onderdrukken een minderheid de meerderheid. In Syrië worden de soennieten onderdrukt en in Bahrein de sjiieten.  Beide landen maken hardhandig gebruik van hun ordetroepen om de elke poging tot meer democratie en hervorming de kop in te drukken. En beide landen worden hierin gesteund door bevriende wereldmachten.

Waar Syrië een strategische partner is voor Rusland is Bahrein dat voor de US. De Syrische havenstad Tartous huisvest een deel van de Russische vloot terwijl de Amerikaanse ‘Fifth Fleet’ gestationeerd is in Manama.

Als we Rusland bekritiseren voor het leveren van wapens aan het dictatoriale bewind in Damascus dan moeten we ook Westerse landen bekritiseren voor wapenleveranties aan het dictatoriale bewind in Manama. Zo niet, dan staan wij in het Midden-Oosten wederom bekend als die hypocriete Westerlingen die de mond vol hebben van democratie maar als het hen uitkomt maar al te graag zaken doen met allerlei ongure dictators.