I have always found it odd that we only talk about “radicalisation” when discussing Muslims – as if Islam has a monopoly on extremism. So, I wrote a piece on the radicalisation of Israeli society and politics and their almost blind support for the destruction of Gaza. It was first published by one of Holland’s finest newspapers, Trouw.

Als onderzoeker van radicalisme gaan alle alarmbellen af bij het volgen van de ontwikkelingen in Israël. In de regel wordt de term ‘radicalisering’ gebruikt om het proces aan te duiden waarin moslims in het Westen een extreme variant van de islam omarmen als enige waarheid. Echter, de islam heeft geen monopolie op radicalisme. Het is nu de hoogste tijd om de gevaarlijke radicalisering van de Israëlische samenleving en politiek te duiden.

Als onderzoeker van radicalisme gaan alle alarmbellen af bij het volgen van de ontwikkelingen in Israël. In de regel wordt de term ‘radicalisering’ gebruikt om het proces aan te duiden waarin moslims in het Westen een extreme variant van de islam omarmen als enige waarheid. Echter, de islam heeft geen monopolie op radicalisme. Het is nu de hoogste tijd om de gevaarlijke radicalisering van de Israëlische samenleving en politiek te duiden.

Een van de meest in het oog springende ontwikkelingen die de oorlog in Gaza blootlegt, is dat de doorgaans zo goed geoliede Israëlische pr-machine begint te haperen. En de reden daarvoor is niet alleen het hoge aantal burgerdoden, maar ook dat de gruwelbeelden in een digitaal tijdperk razendsnel de wereld over gezonden worden.
De Palestijn met zijn mobieltje en Twitter-account is een goed voorbeeld van de kracht van sociale media als een wapen in de moderne oorlogsvoering.

Spindoctor
Of zoals mijn Israëlische collega, professor Yossi Mekelberg van Regent’s University, het afgelopen week verwoorde in Al Arabiya, “geen spindoctor ter wereld kan de publieke opinie zo ver krijgen om een falend beleid te steunen”. Hiermee zegt Mekelberg eigenlijk dat Israël zover de weg kwijt is dat zelfs het beste pr-apparaat ter wereld dit niet meer kan goedpraten.

En hier ligt nu de kern van het probleem. Sinds de moord op premier Rabin in 1995 is de Israëlische samenleving en politiek steeds verder geradicaliseerd. Hoeveel burgerslachtoffers er ook vallen in Gaza, volgens de overgrote meerderheid van de Israëlische bevolking is louter Hamas hiervoor verantwoordelijk. Zelfs wanneer Israël voetballende kinderen op een strand, een markt of een school van de VN bombardeert, weigert het enige verantwoordelijkheid te nemen.

Volgens statistieken van het Israel Democracy Institute steunt 95 procent van de joodse Israëliërs de huidige militaire campagne in de Gazastrook en is slechts 4 procent van mening dat er disproportioneel geweld is gebruikt. Statistieken die te verwachten zijn in bananenrepublieken en dictaturen, maar in een democratie? Ter vergelijking, vlak voor de invasie van Irak gaf slechts 54 procent van het Amerikaanse volk aan een militaire campagne zonder steun van de veiligheidsraad toch een goed idee te vinden.

Israël mag dan een democratie zijn, er is in het publieke debat geen enkele ruimte voor alternatieve geluiden. De linkse partijen zijn geimplodeerd en de spaarzame activisten die opkomen voor mensenrechten van zowel Israëliërs als Palestijnen worden publiekelijk afgeschilderd als landverraders.

En deze ontwikkeling verklaart waarom met regelmaat bendes door de straten van Tel Aviv en Jeruzalem trekken om “dood aan de Arabieren” te schreeuwen. Of waarom een wetenschapper voorstelt om Palestijnse vrouwen te verkrachten als afschrikmiddel. En het verklaart dat Israëliërs op een heuvel, met popcorn in de hand, naar het schouwspel in Gaza kijken, alsof het onschuldig vuurwerk betreft.

Dehumanisering
Deze voorbeelden kun je afdoen als incidenten, maar sluiten nauw aan op een breder patroon. Het gros van de Israëlische samenleving ziet Palestijnen niet als burgers die ook recht hebben op een eigen staat, maar louter als een veiligheidsprobleem dat alleen aangepakt kan worden met keihard geweld. De dehumanisering van Palestijnen neemt haast fascistische vormen aan.

Deze voorbeelden kun je afdoen als incidenten, maar sluiten nauw aan op een breder patroon. Het gros van de Israëlische samenleving ziet Palestijnen niet als burgers die ook recht hebben op een eigen staat, maar louter als een veiligheidsprobleem dat alleen aangepakt kan worden met keihard geweld. De dehumanisering van Palestijnen neemt haast fascistische vormen aan.

Bestand of niet, het is hoe dan ook de hoogste tijd om de radicalisering van de Israëlische samenleving aan te kaarten als een van de gewichtigste oorzaken van de huidige problematiek.

Hoe kunnen wij, in Nederland en het Westen, als trouwe bondgenoten eraan bijdragen dat Israël deradicaliseert? Hoe kunnen we de Israëlische politici duidelijk maken, dat ze zich internationaal steeds verder aan het isoleren zijn en straks geen vrienden meer overhouden?